Χαριτίνη Ξύδη

εσύ μ’ακολουθούσες και εκεί
πλήρωσα τους καημούς
τις ελεγείες σου έναντι
και οι υποψίες να βοούν
... στους νευρώνες κάθε λέξης
... που πήγαινα να γράψω
μακριά από σένα
λέξεις ψυχές που δεν κατοίκησαν
σε σώμα
πλανιόταν αδικαίωτες πριν αναπαυτούν
για πάντα
στα μαύρα νερά του Αχέροντα
μόλις μιλήσεις για πράγματα πολύτιμα
αμέσως ξεχνιούνται
γι’αυτό έχω από σένα τόσες σιωπές