Yiannis Efthymiadis από την ποιητική συλλογή «καινός διαιρέτης», εκδόσεις Νεφέλη, 2007

Χρόνος περνάει, χρόνος διαιρείται.
Ο δρόμος τελικά μας έφερε
στον τόπο πριν απ’ τον παράδεισο.
*
Να διαιρείται το σώμα
θέλει μάτια έξω απ’ τα μάτια
και να προφταίνεις την αύρα που τρέχει, την άλλως ασύλληπτη.
*
Άβυσσος από μέσα σου ξεχύθηκα
έγινα αυτό που θες και σ' εκδικήθηκα
φόρεσα τη μορφή σου και στην έδειξα
ήταν καιρός
που σήκωνες το βάρος να σου μοιάζω.
*
Υπέρτατη σοφία να είσαι ο χρόνος.
*
Κι η ερημιά του φαροφύλακα που κάθε αυγή με ίδια πάντα αγωνία
τρέχει να βρει το τελευταίο κύμα που άφησε αργά τη νύχτα πλάι
στα βότσαλα προτού μιλήσει
η απομόνωση στις τόσες φιλικές, δικές φωνές του.

Φορές-φορές γίνεσαι μάρτυρας καινούργιας μοναξιάς
έτσι που αφήνεσαι, κι η μνήμη των ματιών είν’ ισχυρότερη
από την άλλη που μισήσαμε.
*
Είναι γραφτό, λες,
στον υβριστή να γίνεται
η αποκάλυψη του άχραντου.
Ποια θεία μετάληψη!
Να ντύνεσαι σφιχτά ό,τι αντιμάχεσαι,
προσπερνάς την αλήθεια ξυστά
και αγγίζεις το δράμα.
*
Σκάβω και σκάβω
βαθιά εντός μου βρίσκω
άελπτον ύδωρ.

Προσδοκώ το εξιτήριο των αισθήσεων.
*
Κάπου μια γη με περιμένει
να μπω σαν ρίζα μέσα της, βαθιά
με τις αισθήσεις όλες νά ’χουν ενωθεί.
Πότε ν’ ακούω τους τριγμούς των πετρωμάτων
και πότε
την ατέρμονη διάβρωση στο χώμα,
ενώ διακλαδίζομαι τριγύρω αφήνοντας
υγρή ανάσα να ποτίζει
καθώς ποτίζεται.

Τόπος ελάχιστος,
ν’ αναμετριέται με το άπειρο
κι εκεί να γείρω που πολύ περιπλανήθηκα
το σώμα που ακόμα σέρνεται αγόγγυστα
να σμίξει την απόμακρη ιδέα.
*
Ανοίγω τα χέρια μου
στις χαρακιές των δυνάμεων
και βρίσκω στο δρόμο μου
εντός μου ανατολή.

Με το ελάχιστο και αύρα μου τις λέξεις
πορεύομαι ψάχνοντας
άπιαστο άνθισμα.
*
Σου άνοιξα την καρδιά μου εκατόφυλλη,
για να κρυφτεί η πρωινή δροσιά από τον ήλιο
και έγειρα να κοιμηθώ στης μυρωδιάς σου τον βυθό

Που κουβεντιάζω του ανέμου
κι ο άνεμος τα γράφει πάνω στο νερό
κι ο άνεμος τα σβήνει,
για να προφταίνεις μόνη εσύ να τα διαβάζεις
*
Στην αρχή η θάλασσα ήταν θάλασσα.
Ύστερα έγινε ωραία θάλασσα.
Και πριν χαθεί απ’ τα μάτια σου
έπεσες μέσα της.

Τα δέντρα μυρίζουν αδύνατο
και τα κομμάτια το μέταλλο σφυρίζουν μεταμέλεια –
όλα γύρω οδηγούν στο ασύλληπτο.

Λοιπόν, ασώματη ψυχή,
αντίστροφο το θαύμα της ένωσης συντελέστηκε.
*
Έρχομαι από το φως,
βαδίζω προς το φως,
ο σκοτεινός διάδρομος τελειώνει.
Περνάω την ιερή βαλβίδα.
*
καθεμεραλεπτησυρτηγραμμ
ησωροςανεβαινεισωροςαδεια
ζειεπαναληψηστηνκινησηκαν
ονικοτηταστηζωηβγεςαπτοπ
οιημακαιδεςτηνατερμονηπαν
ομοιοτητατοποιημαανατρεπ
ειτηδιαιρεσηκαινοςδιαιρετης
ηποιηση

Λαχταρώ - Sarah Kane

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,Και να σου φιλάω τα πόδια σου,Και να σου κρατάω το χέρι σου,Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, καινα σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός, Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς, Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,Και να θέλω ότι θέλεις, Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο, Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω, Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί, Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγοΤον ακάθεκτοΤον ακατάλυτοΤον ακατάσβεστοΤον μεταρσιωτικόΤον ψυχαναλυτικόΤον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
μετάφραση panos pan

Υστερόγραφο, σαν ηχώ

Στον άλλο ορίζοντα που τώρα ζεις
μην ξεχάσεις
των ματιών μου την απλή μορφή
και το χαμόγελο που κύκλωνε
τους ίσκιους των δικών σου
Μην ξεχάσεις κι εκείνη τη φωνή
την ώρα που σταμάτησε ο χρόνος

Σαν έφυγες να μπεις στη γη -
κι ο ήλιος έδυσε με μιας,
έμεινε η μορφή σου
μέσα μου να παίζει με τη θλίψη,
σαν ρυτίδα στην ψυχή,
τον πεθαμένο χρόνο μου να χαρακώνει

Μανώλης Μεσσήνης

Σὰρλ Μπωντλαίρ Μεθύστε

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
...Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Σὰρλ Μπωντλαίρ_ Μέθα

Ἂν κάποτε στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδι
μιᾶς τάφρου, στὴ μουντὴ μοναξιὰ τοῦ δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πιά, ῥώτα τὸν ἄνεμο, ῥώτα τὸ κύμα,
τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, κάθε τι ποὺ φεύγει,
κάθε τι ποὺ στενάζει, κάθε τι ποὺ κυλάει, ποὺ τραγουδάει,
ποὺ μιλάει· ῥώτα τί ὥρα εἶναι;
Κι ὁ ἄνεμος, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι,
θὰ σοῦ ἀπαντήσουν: Εἶναι ἡ ὥρα τῆς μέθης!
Γιὰ νὰ γίνεις ὁ μαρτυρικὸς σκλάβος τοῦ χρόνου,
μέθα· μέθα ἀδιάκοπα!
Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ ῥακή, μὲ κρασί, μὲ ποίηση, μὲ ἀρετή...
-Μὲ ὅ,τι θέλεις, ἀλλὰ μέθα!...

Monika - Yes I Do

http://www.youtube.com/watch?v=eKbLNNIIPy4&feature=related
27 of December is arrived and i think its Saturday.
Greece is turning into white and its cold.
We dont really care.
I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
Youre the princess the most beautiful Ive seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
Youre my sweetest kiss
Youre my immortality
Youre my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
Ill throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
Youre my brightest sun
Youre my crystal sea
Youre my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ. ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Έβαζες ψεύτικες φωνές,
γελούσες κι έκανες πως κλαις
κι εγώ παιδί
Α ρε μαμά
Πίσω μου τρέχεις μια ζωή
με ένα πιάτο και μια ευχή
Τότε με κράταγες σφιχτά
τώρα κοιτάς από μακριά
Μέσα απ'τα δόντια να μιλάς,
σ'ακούω σαν τώρα
"μη με σκας,δε θα σε ανεχτεί κανείς,
θα πας χαμένος,θα το δεις"
Α ρε μαμά,α ρε μαμά

Ύστερα λόγια στο χαρτί
"συγνώμη,σ'αγαπώ πολύ,είμαι εδώ"
Α ρε μαμά
Ζωγράφιζες και μια καρδιά,
με νίκαγες με ζαβολιά
κι έβαζες πάντα στο πικάπ
το δίσκο με το Ave Maria
Ave Maria
Χανόσουνα στη μουσική,
εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη
να σε προσέχω μια ζωή

Τις πόρτες άνοιγες στο φως
να μπει ο ήλιος κι ο Θεός
να μας φυλάει
Α ρε μαμά
Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά
κι ανάμεσα απ'τα φιλιά
έκανες τη φωνή λαγού,
το λύκο και την αλεπού
Και όταν γύριζα αργά
"θα σου τα πάρω τα κλειδιά,
θα βρεις τις πόρτες πιά κλειστές,
θα με πεθάνεις,αυτό θες;"
Α ρε μαμά,α ρε μαμά

Ύστερα λόγια στο χαρτί
"συγνώμη,σ'αγαπώ πολύ,είμαι εδώ"
Α ρε μαμά
Ζωγράφιζες και μια καρδιά,
με νίκαγες με ζαβολιά
κι έβαζες πάντα στο πικάπ
το δίσκο με το Ave Maria
Ave Maria
Χανόσουνα στη μουσική,
εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη
να σε προσέχω μια ζωή

Μαμά
Πού πας
Πού πας
Μαμά,μαμά
Πού πας
http://www.youtube.com/watch?v=Rym3GCIlMUA

Ο έρωτας δεν ήτανε δοσμένος. Χριστόφορος Λιοντάκης

http://www.youtube.com/watch?v=8aIHe1pqu7E

Ζήσαμε σ' ώρες ασχημάτιστες
Δοσμένοι
Άλλοτε
Στη μυσταγωγία των πρωινών ωρών
Κι άλλοτε
...Στην τελετή των διαδοχικών αποκαλύψεων
Με προσωπεία
Πάντα πρόχειρα
Και δάχτυλα καλογυμνασμένα
Έτοιμα γιά κάθε περίσταση
Συνεχίζουν τώρα οι φωνές
Μέσα στο θόρυβο του χρόνου
Στις νύχτες δίχως μέλλον
Το όνειρο δεν μας ανήκει
Ο έρωτας δεν ήτανε δοσμένος
Η τελευταία μάσκα, η μάσκα της ανυπαρξίας
Έγινε ένα με το δέρμα
Μάσκες πέφτουν διαδοχικά
Όταν ακόμα υπήρχε θέση για πολλά
Ο έρωτας δεν ήτανε δοσμένος
Το όνειρο δεν μας ανήκει

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα............

http://www.youtube.com/watch?v=ND-StLEKUao&feature=related

Η μουσική κάνει τα παιδιά πιο ευφυή.

Νέα Υόρκη: Τα μαθήματα μουσικής ίσως αυξάνουν τον δείκτη ευφυίας των παιδιών, ακόμα και όταν δεν πρόκειται για μουσικά ταλέντα, σύμφωνα με καναδική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Psychological Science. Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Τορόντο με επικεφαλής τον Δρ Γκλεν Σελενμπεργκ έθεσε υπό ιατρική παρακολούθηση 144 παιδιά ηλικίας έξι ετών για ένα χρόνο. Με τυχαία επιλογή τα παιδιά παρακολούθησαν μαθήματα μουσικής (εκμάθηση κάποιου μουσικού οργάνου ή τραγουδιού), μαθήματα ηθοποιίας ή καμιά άλλη εξωσχολική δραστηριότητα.Στην αρχή και στο τέλος της μελέτης όλα τα παιδιά υποβλήθηκαν σε τεστ γνώσεων για τον καθορισμό του δείκτη νοημοσύνης, ενώ οι γονείς τους παρείχαν στοιχεία σχετικά με τη συμπεριφορά τους. Μετά από ένα χρόνο μαθημάτων μουσικής, τα παιδιά παρουσίασαν αύξηση του δείκτη νοημοσύνης συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Κατά μέσο όρο παρουσίασαν αύξηση του δείκτη νοημοσύνης κατά επτά μονάδες, ενώ τα υπόλοιπα μόλις τέσσερις. Και επειδή τα παιδιά εντάχθηκαν στις ομάδες με τυχαία επιλογή, αποδεικνύεται ότι εκείνα που έκαναν μαθήματα μουσικής, ανεξαρτήτως αν είχαν κάποια κλίση ή όχι, τελικά επωφελήθηκαν τα μέγιστα. Οι ερευνητές επισημαίνουν πάντως ότι δεν θα πρέπει οι γονείς να σπεύσουν να γράψουν τα παιδιά τους σε κάποιο ωδείο, διότι ο δείκτης ευφυίας των παιδιών βελτιώθηκε όχι μόνο χάρη στη μουσική αλλά και επειδή ασχολούνταν με κάποια εξωσχολική δραστηριότητα γενικώς. «Αυτό σημαίνει ότι το να μάθει το παιδί να παίζει ένα πνευματικό παιχνίδι όπως είναι το σκάκι ή να λαμβάνει μέρος σε κάποιο εξωσχολικό πρόγραμμα, σίγουρα θα το βοηθήσει να βελτιώσει την νοημοσύνη του», διευκρινίζει ο Δρ Σέλενμπεργκ. Και αυτό αποδεικνύεται από την ίδια τη μελέτη, καθώς και τα παιδιά που συμμετείχαν στα μαθήματα ηθοποιίας παρουσίασαν αύξηση του δείκτη νοημοσύνης.

Υπάρχουν όνειρα που έχουν ανάγκη από ξεκούραση.

"κάποτε"

....κάποτε θα σου μιλήσω για τη φωτιά και για το δροσερό νερό για το σακάκι του νοτιά με ξηλωμένο το χρυσό κουμπί κάποτε και για το φως που εκλάπη και θα με ακούς με του φθινόπωρου τα μάτια το ξέρω και τα χέρια σου θα κατεβάζουν κομμάτια δείλιο σύννεφο και το στόμα σου έ...να βαθύ φιλί στην αυτοψία του μέλλοντος κάποτε μα πιο πολύ κι απ’ τα πολλά θα σου πω κατά πού πέφτει η αγάπη..........

σωκράτη ξένου

πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί.............Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας

Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί

Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί;
θα φύγεις, ξέρω
[άσπρο πουλί,
παραμονεύει λησμονιά]

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί

Τίτου Πατρίκου. («Κυκλικό», ΝΧ, 47)

Aραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;

Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πώς αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση;

Aραγε πώς μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα;
(«Κυκλικό», ΝΧ, 47)

 
Η ψυχή!...Θέλω να πιστεύω σ'αυτήΈχω ανάγκη να υπάρχει...Τη βλέπω, τη νιώθω,όχι βέβαια στη λάμψη των επίγειων κόσμων,όπου την αναζητούν κάποια χοντρά πνεύματα,αλλά εντός μου, πέρα απ'τις σκέψεις,στην άκρη τω ονείρων μου. 
Μανώλης Μεσσήνης
http://www.youtube.com/watch?v=XxQPtvhLoWE