Σ’ αγαπώ (Μυρτιώτισσα)

Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ
Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου
Τα δυο χέρια μου, να…
Στα προσφέρω δετά
Για να γείρεις γλυκά
Το κεφάλι
Κι η καρδιά μου σκιρτά
Κι όλη ζήλια ζητά
Να σου γίνει ως αυτά
Προσκεφάλι
Ω μελίσσι μου, πιες
Απ’ αυτόν τις γλυκές
Τις αγνές ευωδιές
Της ψυχής μου!
Σ’ αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο;

Ταξίδι

"Έσπαγα το κορμί σου σα ζαχαροκάλαμο/ σε κάθε κόμπο κάθε άρθρωση/
ρουφώντας από τις ρωγμές χυμό./ Κι εσύ διαρκώς αναδυόσουν πιο ακέρια/
με σκέπαζες με την πολύβουη φυλλωσιά σου/ την αρμυρή δροσιά της θαλασσινής σου νύχτας/ και με ταξίδευες όλο τον δρόμο από το αγρίμι ως τον άνθρωπο."

Τ. Πατρίκιος

22/11

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ- VIII

 
H απόφασή μου να μη σε συλλογιέμαι
είναι μήπως και σώσω ό,τι μπορώ να σώσω
κρύβοντας λίγες σπαταλημένες μέρες
... βαθιά μέσα στη μνήμη, ρίχνοντας
τις άλλες μέρες από πάνω σα λιθάρια.
Πατρικιος

EMILY DICKINSON
(449)
Πέθανα για την Ομορφιά - και πάνω
... Που είχα βολευτεί μέσα στον Τάφο
Που πέθανε για την Αλήθεια Κάποιος, έμπαινε
Σε διπλανό Δωμάτιο -
Με ρώτησε ψιθυριστά «Τι έφταιξε»;
«Η Ομορφιά», του απάντησα -
«Σ' εμένα - η Αλήθεια - Ομοια τα Δυό -
Είμαστε, Αδέρφια», είπε -
Κι έτσι, σαν Συγγενείς, μιας Νύχτας -
Τα λέγαμε απ' τα Δώματά μας -
Βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας -
Και σκέπασαν - τα ονόματά μας -

"Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή."
(Τ. Λειβαδίτης, Ο τυφλός με το λύχνο)